هوالمحبوب
امروز را که میبینیم، باید مایه تاسفمان باشد که دیگر بعضی آدم ها قحط شده اند.اینقدر انسانها عجیب شده اند و پیچیده، که خودشان هم نمیدانند که هستند و چه میخواهند از این حیات نکبت بارشان…

زمان تند پیش میرود و انسانها زودتر از آنچه فکرش را میکردیم دارند دست خود را رو میکنند.چهره اصلی دریوزگانِ چنبره زده به گرداب شیطان نیز، بسیار نمایان تر از قبل گشته.

انتخاب را از انسانها نمیشود سلب کرد ولی میتوان به او طریق انتخاب را گفت. اما که باید بگوید؟ همه که فقط حرف میزنیم. و حرص میخوریم که این چه انتخابی بود. از هم عصبانی هستیم.تقصیرها را به گردن هم می اندازیم.از هم کینه میگیریم بدون آنکه همدیگر را بفهمیم. در این اثنا هم آن روباهان مکار دستمان را از پشت میبندند و به ریشمان میخندند…

اصرار داریم به نفهمیدن یکدیگر…اصرار داریم به لازم الاجرا دانستنِ نطق های برآمده از خودخواهی و خودبینی و خودرأيیِ مان…

تنها درک خود را از زندگی، درک، و تنها مشکلات خود را، مشکل، و تنها سخن خود را، سخنِ اصیل میدانیم.

این بلای همه است، کم و بیش…

من که نمیدانم ولی کسی میگفت گریبانِ برخی اهل سلوکمان را هم گرفته…

خیلی بدفهمی است که بگویی من اینگونه نیستم.همه هستیم…

در این میان اگر کسی دم از ظهور و انتظار میزند و میگوید آن حضرت که بیاید همه چیز حل میشود و تا آن دم اوضاع همین است که هست و صبح های جمعه ندبه کنان ” أين قاصم شوكة المعتدين” فریاد میکند، به نظر، ابتدا باید با دست ملکوتی همان حضرت، بت بزرگ درون خود را شکسته باشد…

ولی مگر اینها دستورات اخلاقی است؟؟؟

سرنوشت محتوم جهان در دستان ماست و ما بی آنکه به واقع از حقیقت بویی برده باشیم با مفهوم بازی پی این هستیم که کدام دستور بهتر از دیگری است…

یا هنوز بچه ایم و بزرگ نشده ایم و در رویای کودکی به سر میبریم و یا خوابیم، خواب…